Μια Αναπνοή V – Άποψη από την Αγγελική Δ.
Με το 5ο βιβλίο της Σειράς Μια Αναπνοή τη Μαίρη Σγουρού από τούδε και στο εξής συγγραφικά την αποκαλώ φαινόμενο. Ναι ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ!!!!! Έχω φάει κόλλημα, έχω εξάρτηση, έχω την ταύτιση του αναγνώστη με αυτή τη Σειρά!!!!
Απορίας άξιον πώς η Δημιουργός σκαρφίστηκε το ιδεώδες, σχεδιασμό, οργάνωση, στήσιμο, έκταση θεματολογίας. Η Σειρά αυτή αδιαμφισβήτητα (όσοι-ες την έχουν διαβάσει πιστεύω ενστερνίζονται τη δυναμική της) είναι το κάτι άλλο, δεν είναι απλά διαφορετική είναι κυριολεκτικά πολύ διαφορετική, είναι ΑΣΥΛΛΗΠΤΗ. Αναγνωστική βύθιση, ντόπα λέμε και το έπεται συνέχεια, μου προκαλεί εύλογη απορία, πόσο παραπέρα θα την πάει, πόσα άλλα θα συναντήσω…..
Το ΤΟΤΕ προπομπός για αυτά που θα ακολουθήσουν. Είναι αιχμηρός ογκόλιθος με ηχηρό κρότο σε οργή, δάκρυα, απόγνωση. Με τσάκισε. Ευφυέστατο έργο σε πλοκή, σπονδυλωτό με συνδετικό κρίκο, αποκαλυπτικό, επεξηγηματικό, κατατοπιστικό ενίοτε τραγικό, σοκαριστικό, άγριο και μεγαλόπρεπο. Η αφήγηση, ο τρόπος τέχνης και τεχνικής έχει έναν απρόβλεπτο ρυθμό, το δε ύφος του κειμένου αποκτά εντελώς ξέχωρη σημασία με τη βαρύτητα του πόνου, το βάθος της πίεσης στα γεγονότα και φυσικά χαρακτηριστικό της Δημιουργού, όπως και στα προηγούμενα για την αποφόρτιση του αναγνώστη οι έξυπνες χιουμοριστικές δόσεις σε συμπεριφορές- αντιδράσεις ορισμένων ηρώων.
Το ΤΟΤΕ μας πηγαίνει στο παρελθόν, στην αρχή της ιστορίας, από πού, πώς και από ποιους ξεκίνησαν όλα. Έχουμε μπροστά μας «τον απαράβατο εφαρμοστή των κανόνων» «το νόμο της αιτιότητας» και «το νόμο του συνειρμού». Όσο οι ήρωες δεν μπορούν να πάρουν ανάσα, κυριευμένοι με μίσος, εκτεθειμένοι σε πληγές που έμειναν ανοιχτές να κακοφορμίζουν, δε σήκωσα κεφάλι, χάθηκα, έσπασα και παρέλυσα σε πολλά σημεία με την περιγραφή στο γίγνεσθαι των όλων. Πολλές οι στρώσεις του αιφνιδιασμού, κουβάρι, κόμπος τα συναισθήματα. Θυμός, αγανάκτηση μου βγήκε ώστε να ανοίξω νοερή συζήτηση, να μπήξω ένα κατηγορώ με μερικούς, που δεν είναι άμοιροι ευθυνών, αλλά η επιδίωξη σε εξουσία, δύναμη, χρήμα…
Μια Ιδέα, ένα όνειρο, μια απόφαση, έγινε ο ζωντανός εφιάλτης που καθόρισε τις ζωές τους. Κάποιοι ηγούνται, κάποιοι άλλοι ακολουθούν. Οι επιλογές που έκαναν επηρεάζουν τους ίδιους, περισσότερο την επόμενη γενιά που δεν τους έδωσαν επιλογή, αλλά πρέπει να είναι έτοιμοι ν΄ αντιμετωπίσουν τις συνέπειες. Ο πόλεμος δεν αφήνει τίποτα όρθιο.
Και μέσα σε όλα αυτά η κραυγή της καρδιάς, ίδια για όλους. Μια καρδιά που τολμάει να αγαπάει όταν όλα γύρω τους καταρρέουν. Το Συναίσθημα δίπλα στη Λογική δίκοπο μαχαίρι. Μα η ψυχή, λειτουργεί αυτόνομα, μακριά από κανόνες και λογικές.
Το παρελθόν αναπόδραστο, τους καταδίκασε. Έχει καταγραφεί σε κάθε ρανίδα της ύπαρξής τους, τα μακροχρόνια τραύματα έχουν και το αντίτιμο τους.
Το παρελθόν δεν αλλάζει και αυτή η αλήθεια είναι η πιο πικρή. Η αλήθεια ζητάει γενναιότητα, η αλήθεια καίει, έχει πόνο. Ο πόνος που πονάει και ο πόνος που τους αλλάζει. Ο ίδιος πόνος κατευθύνει τις πράξεις τους απ’ όποια αιτία κι αν προκαλείται.
Οι απώλειες, οι καταστάσεις οδηγούν σε συνειδησιακές αλλαγές με το βάρος της ενοχής, της μετάνοιας και της θλίψης. Τίποτα δεν είναι το ίδιο για κανέναν. Η συνείδηση τιμωρός.
Τα πάθη και τα όνειρα παίρνουν εκδίκηση. Η εκδίκηση τους είναι να ζήσουν με κόστος ζωής, ψυχής…
Μαίρη Σγουρού! Κορίτσι μου είσαι ταγμένη να δημιουργείς, έχεις το δικό σου τρόπο να πλάθεις ιστορίες και περισσότερο σπουδαίο, μοναδικά μαγικός είναι ο τρόπος σου να εξυφαίνεις τη σκέψη του αναγνώστη, σε δικά του σενάρια. Όσο υπάρχουν Δημιουργοί σαν και εσένα πάντα θα υπάρχουν και αναγνώστες ταγμένοι στην ανάγνωση.
Επαινετέα! η Δημιουργία σου! το Σθένος! ο Μόχθος σου! Τα σέβη μου!!!
